R2R: sfeerverslag op schrikkeldag – 29 februari 2020
Lesley Nieuwenhuis
Met nog ongeveer vijf weken tot aan de marathon van Rotterdam, stond er dit weekend voor veel deelnemers dertig kilometer op het schema. Die kan je natuurlijk alleen lopen, maar deelnemen aan de Road2Rotterdam trainingslopen is dan veel gezelliger. Dat moeten ook de honderdtwintig deelnemers op zaterdag gedacht hebben, want in de kantine van AC Waterland was het weer gezellig druk.
Volgens de weermannen en -vrouwen konden we een flinke wind verwachten, maar bij de start van de derde Road2Rotterdam scheen zowaar het zonnetje. Vol goede moed verlieten de verschillende pacers en hardlopers het sportpark. Ik moest nog even geduld hebben, want ik zou pas de laatste tien kilometers instromen.
Op de fiets naar de drankpost was ik stiekem een beetje jaloers op de lopers. Met de wind in de rug en het heerlijke zonnetje leek het eindelijk voorjaar. En dat is natuurlijk het ideale weer voor een lange duurloop! Maar gelukkig schijnt, ook na de eerste twintig kilometers van de lopers, het zonnetje nog steeds én is het nog steeds erg gezellig. Ik stap in bij de groep van 6:15 per kilometer. Dat blijkt een groep met zeer ervaren marathonlopers en daarom gaan de verhalen en tips over en weer. Ik luister vol bewondering mee! Als je na al die kilometers nog steeds rustig kan praten, mag je wel zeggen dat je goed getraind bent.
Na 25 kilometer passeert de groep voor de laatste keer de drankpost en daarna is het tijd om richting AC Waterland te gaan. Het zonnetje heeft zich inmiddels verscholen achter een flink pak wolken en de voorspelde wind komt steeds meer opzetten. Dat is een slecht teken, want de laatste vijf kilometer lopen we vooral tegen de wind in. Als het dan ook nog begint te regenen, zie ik de moed bij de meeste lopers in de schoenen zakken. De vrolijke verhalen maken plaats voor het suizen van de wind, maar de lopers geven niet op! Stuk voor stuk slaan ze zich door de laatste kilometers heen en terug op de baan komen de gesprekken ook weer op gang.
Ondanks het slechte weer tijdens de laatste paar kilometer zijn de meeste hardlopers achteraf vrolijk en enthousiast. Eén van de lopers weet zelfs het positieve van de regen en de storm in te zien: “Als we straks een voorjaarsstorm krijgen in Rotterdam, dan heb ik al een keer met tegenwind getraind.” Laten we hopen dat die voorjaarsstorm de deelnemers bespaard blijft, maar mocht het toch gebeuren, dan hebben ze deze winderige training in ieder geval in de pocket!
R2R in Het Twiske
Jos Smit
Sneeuwklokjes, winterakonieten, lijsters, zelfs een beginnend aardbeienbloempje, de ‘fenolijn’ van Vroege Vogels zat weer barstensvol eerstelingen van het jaar 2020, op de dag dat menige loper werd gezandstraald tijdens de halve marathon van Egmond. Of het nu gewinterd heeft of niet, ieder voorjaar kent zijn tradities. Zo strijken er de laatste jaren medio half januari velerlei vogels van allerlei pluimage neer in recreatiegebied Het Twiske, om half maart uit te vliegen naar een van de talrijke voorjaarsmarathons, in het bijzonder de klassieker van Rotterdam die dit jaar zijn veertigste (!) editie beleeft. Ook nu mag Atletiek Club Waterland (ACW) iedereen helpen op de Road2Rotterdam (R2R); een uiterst ontspannen manier om de vele trainingskilometers te verorberen, getuige de enthousiaste reacties bij lopers en vrijwilligers de afgelopen zes jaar en de vele ‘recidivisten’. Voor wie nieuw is, even een korte kennismaking.
Het Twiske is in de jaren zeventig van de vorige eeuw aangelegd in het veenweidegebied tussen Landsmeer, Oostzaan en Den Ilp, het karakteristieke landschap dat de regio (en onze club) haar naam Waterland gaf. Wie via Google Maps ‘aanvliegt’ op de Twiskemolen en een beetje uitzoomt, heeft een prachtig zicht op het terrein waarin het Twiske ontsproten is. (En als je met ‘Twiskemolen’ zoekt, zie je rechtsonder nog net het terrein van ACW liggen!) Veel water dus, waaronder de grote Stootersplas. Maar ook moerassig terrein, bosjes, zandstranden, heuveltjes en dijken. Met R2R doorkruisen we een groot deel van dit gevarieerde gebied in verschillende lusjes. Zo passeren we een oeverzwaluwwand, (zorg)boerderij De Marsen en groeten vanzelfsprekend de Twiskemolen, die ooit in 1541 zijn leven begon als Hooglandspoldermolen te Barsingerhorn, maar sinds 1975 de ongeveer 650 hectare grote polder bemaalt. De kromgebogen molenroede langs de kant van de weg herinnert aan de dramatische windhoos van 27 oktober 2016, waarbij de bovenkant van de molen zwaar werd beschadigd en het wiekenkruis afbrak. Sinds juli 2018 is de molen weer volop in windbedrijf, en dat is goed te merken aan het overdonderende geluid van de machtig zoevende wieken als we over de ringdijk passeren, en het een beetje wil waaien natuurlijk.
Deze omgeving is fantastisch om in te lopen, met dank aan de steeds wisselende elementen verveelt zij geen moment tijdens alle vier de R2R-trainingslopen: we hebben de afgelopen jaren storm gehad, hoosbuien, maar ook gewoon ‘niks aan de hand’-weer en zelfs een lekker, wat bleek, voorjaarszonnetje. Ook prettig: wij lopen over autovrije, verharde paden. En niemand hoeft zich druk te maken over route of tempo, daar zijn de ‘hazen’ voor! Wat niet in het R2R-woordenboek voorkomt is ‘saai’: we zijn nauwelijks de atletiekbaan afgedraaid of er zijn niet alleen vele voeten in beweging, maar ook talloze monden. Het is iedere keer weer bijzonder om te merken dat, bij zoiets individueels als hardlopen, de ‘tempogroepen’ gewoon gezellig blijken te zijn: er worden tips gegeven over de parcoursen en omstandigheden, lopersgeheimen ontfutseld, eerstelingen ingewijd, ‘stukzitters’ meegesleept en er wordt – vooral – lekker geklept. Om misverstanden te voorkomen: je hoeft je zinnen helemaal niet op een marathon te hebben gezet, je kan ook gewoon meegaan om eens in goed gezelschap een langere afstand af te leggen.
We lopen binnenkort graag met je door het Twiske!
Marathon Vladivostok Verslag 28 september 2019 – Run across bridges
Door Martin Blankendaal
Eén van de reisplannen op onze wensenlijst was de Trans Siberië Express. Begin dit jaar overwogen we (Martin en Marjon, beiden lid van groep 4) dat dit jaar te doen. Zoals altijd check ik dan even of een combinatie met een halve of hele marathon mogelijk is, en toen bleek dat we de reis konden combineren met de marathon van Vladivostok was de keuze snel definitief. De website van de marathon bevat foto’s en filmpjes, op dit moment nog van de vorige editie.
Vervolgens moesten we bepalen of we met het vliegtuig naar Valdivostok zouden vliegen, de marathon rennen en dan met de trein naar Moskou zouden gaan, of met de trein van Moskou naar Vladivostok en aan het einde van de vakantie de marathon zouden rennen. De eerste keuze was qua training het meest geschikt, maar eerst 9.289 kilometer met de trein naar de marathon reizen was toch aantrekkelijker. Met als bijkomend voordeel dat we onderweg hebben getraind in Moskou, Yekaterinburg en Irkutsk. Zoals één van mijn vrienden via Strava opmerkte: “Training in Irkutsk, fantastisch!”
Het was duidelijk dat de marathon over twee hoge bruggen leidt, maar een maand van tevoren kwam ik er via Strava achter dat deze marathon 869 hoogtemeters heeft, circa 200 minder dan de Alpe d’Huez. Ik weet niet of ik me voor de hele marathon had ingeschreven als ik dat eerder had geweten… Onderweg hebben we nog wel wat hoogtemeters getraind, en ik heb uiteraard even bij Jaap (Kuipers) geïnformeerd hoe ik daar het beste mee kon omgaan.
Op de wedstrijddag moesten we om 5:20 uur (voor de hele marathon) en om 5:40 uur (Marjon, voor de halve marathon) met pendelbussen naar de start. De marathon startte om 8:00 uur en de halve om 9:30 uur. Om logistieke redenen was dat blijkbaar nodig, maar het was de eerste keer dat ik met een e-reader naar de start van een hardloopwedstrijd ging. Tijdens het wachten waren trainingsbroek en -jasje nodig, maar het weer tijdens de marathon was prima.
Het aantal deelnemers aan de marathon was beperkt (400 maximaal), waardoor ik lekker rustig achteraan kon starten. De pacers van 4:30 en 4:00 uur haalde ik redelijk snel in. Ik ging ervan uit dat een eindtijd van 4:00 uur of minder onhaalbaar was en dat ik niet trager zou zijn dan 4:30 uur. Daarom ben ik de pacer van 4:00 uur niet voorbij gegaan. Terecht, want na een kilometer of 10 verloor ik hem langzaam maar zeker uit het oog. Ik heb de eerste helft vooral op gevoel gelopen – op het gevoel dat ik op reserve liep – en af en toe gecheckt of mijn hartslag niet te hoog was.
Halverwege kwam ik de eerste wandelaars tegen, die blijkbaar te snel gestart waren (walk across bridges, ook leuk!). Dat zou de rest van de race zo blijven. Vanaf kilometer 30 (de eerste brug) werd mijn tempo volledig door het parcours bepaald. Dat blijkt ook wel uit mijn kilometertijden; mijn langzaamste kilometer was kilometer 37 (8:19) en mijn snelste kilometer 42 (4:38). Na 35 kilometer was duidelijk dat ik nog fit genoeg was om hem uit te rennen en niet te hoeven wandelen. Uiteindelijk kon ik in de laatste kilometers nog wat versnellen (vooral doordat ze omlaag gingen) en kwam ik in 4:14:27 over de finish. Daarmee kwam ik nog aardig dicht bij mijn PR in de buurt, dat ik op de marathon van Amsterdam liep. Marjon rende de halve marathon in 1:47:09 en behaalde daarmee een nieuw PR op de halve.
Verslag Ultraloop Amstelveen 25 mei 2019
Door Dennis Kreetz
Zaterdag, de ultraloop, 25 mei, 50 km hollen… Deze keer verdeeld over rondjes van twee kilometer. Ik kom redelijk voorbereid aan de start…. Redelijk? Ik hoor het u denken. Klopt! Twee weken geleden nog geen vuiltje aan de lucht, mooie marathon in Zuid-Limburg gelopen. Ik voelde mij sterk en kwam in opperbeste stemming de streep over. Maar twee dagen later op een dinsdagavond tijdens een 5km-testloop schoot het na vier kilometer behoorlijk in mijn rechterkuit. Waarschijnlijk effe te veel m’n best gedaan om de hijgerige voormalige 5km-keizer van ACW (Marcel Kuiper in 15.28 min!) voor te blijven. Normaal gesproken een compleet kansloze missie, maar als deze kanjer allerlei lichamelijke ongemakken heeft, grieperig is en zwaar verkouden, dan, ja alleen dan zou ik nog een kansje hebben. Vanaf nu temporiseren en rust houden.
11.55 uur. Ik sta aan de start en word onzeker. Heb ik teveel rust genomen? Is mijn conditie hierdoor letterlijk achteruit gehold? Deze gedachtes gaan mij niet helpen. Ik moet dit in m’n hoofd veranderen! Terug naar het positieve en wel nu! Ik heb voor de zekerheid van die superstrakke kousen tot aan mijn knieën aangetrokken. Niet echt sexy geef ik toe, maar ze zeggen dat het helpt. Dus fuck it!
Ik vraag me af of die kuit het een dikke vier uur gaat volhouden. Dit is echt balen, zeg. Ultralopen is zeker ook een mentaal spelletje. Tactiek is er daarom niet, focussen op techniek en net zo lang doorrennen, totdat ik die onvermijdelijke eikel tegenkom. Die man die er bijna altijd is en je vanaf de zijlijn opeens een hand geeft en toeslaat. Ja, inderdaad, ik heb het over de man met de hamer. Opdringerige nare vent!
We starten met een grote groep om 12 uur. Ik heb gelijk al een lekker tempo te pakken, dit hou ik wel effe vol. Al snel heb ik een buurman. Gezellig kletsend lopen we kilometer na kilometer rondje na rondje. De kuit zeurt, maar doet geen pijn. Daar ben ik heel blij mee. Het geeft mij weer wat zelfvertrouwen. Dit kan wel eens een mooie dag gaan worden! Vijfendertig kilometer kom ik door in 2.58 uur. De hamerman is nog nergens te bekennen, die heeft zeker een snipperdag genomen.
Marathondoorkomst 3.35 uur. Nu wordt het wel pittig. De rondjes beginnen saai te worden. Ik wil het tempo graag hoog houden, maar het lijf begint toch te sputteren.
Ik moet nu volhouden. Op naar de laatste fase. Dit wordt iets moois, volgens mij. In ieder geval een dikke vette pr! Kom op, nog even volhouden! Daar is de eindstreep! 4.16.39 uur. Whow! Missie volbracht. Weer een mooi loopavontuur rijker. Ik ben superblij met deze mooie zoete overwinning … op mezelf.